Persoonlijk
-
Het is toch een gewoonte, daar wil je niks aan doen
Drie weken. Al minstens drie weken ben ik aan het bedenken wat het onderwerp van deze maand zou moeten zijn, maar ik heb het nog niet gevonden jongens. Echt niet. Ik ben zo’n schrijver die weet dat ze een blog gaat schrijven, zichzelf een dag voor de deadline een gezonde schop onder haar kont geeft en hoopt op een ingeving. Die nooit komt. Die dan vervolgens na gaat denken, een idee even laat borrelen (of bruisen als het een goede is) en dan denkt ‘ahaaaa, dit moet het zijn!’. Maar dat moment is deze maand nog niet gekomen. Laat ik mijn gewoonte – want dat is het – om elke…
-
Wie schrijft die blijft is een illusie
Wie schrijft die blijft, dat zeggen ze wel eens. Ik weet nog altijd niet precies wat ‘ze’ ermee bedoelen en wie ‘ze’ dan eigenlijk zijn. Heel eerlijk? Ik dacht dat het er alleen maar mee te maken had dat je iets achterlaat na je dood. Dat er nog een stukje van jouw hersenspinsels, jouw gedachtenkronkels en jouw recepten -als je zou kunnen koken, deze is in mijn geval puur hypothetisch- achterblijft. Wie schrijft die blijft. Een fijne gedachte, die heel optimistisch kan klinken. Dat je er nog een heel klein beetje bent in boekjes waarvan je de ezelsoren hebt omgeslagen -puur hypothetisch, ik huil al bij de gedachte-, in je…
-
Achter de komma zet ik heel graag een punt
Leestekens geven je tekst schwung. Punten, komma’s, puntkomma’s en aanhalingstekens brengen wat leven in de brouwerij. Ze zijn de hits uit de jaren ’90 die iedereen thuis nooit draait, maar die er op een feestje toch altijd voor zorgen dat iedereen naar de dansvloer komt. Captain Jack, the spice girls, wonderwall. Because maybe… Goed. Terug naar de leestekens. Er zijn er ontzettend veel en je gebruikt ze op nog veel meer manieren. En laat dat nou precíes zijn waarom ik er soms een punt achter wil zetten. Neem nou de puntkomma. Je gebruikt hem op het moment dat je twee zinnen met elkaar wilt verbinden, maar een punt een te…
-
Lief dagboek
Soms weet je als tekstschrijver niet waar je moet beginnen. Ik zou nu kunnen zeggen dat ik dit blog daarom begon met een eeuwenoude creatieve schrijftechniek die je voorschrijft om gewoon te starten met ‘Lief dagboek’. Dat je dan schrijft wat er in je opkomt. Dat je de gedachten over het papier laat gaan. Laat staan. Maar dat zou onzin zijn, het woord dagboek viel vandaag in de media en daar vond ik een haakje. Als tekstschrijver heb ik er een haat-liefde verhouding mee. Dagboeken. Ik schrijf dagelijks beroepsmatig een uur of 6. Ik denk na over zinsneden, probeer te goochelen met spreekwoorden en kraak mijn hersenen op zoek naar…
-
Verhalen zijn als A4’tjes en soms waait er een blaadje weg
Wat we van ons leven onthouden, daar hebben we zelf niet altijd invloed op. Ik zie het regelmatig op het moment dat ik vrijwilligerswerk doe. Ik werk dan met mensen met vormen van dementie en kan als enige van alle vrijwilligers helemaal niet schilderen. Wel kan ik er luisteren naar verhalen. Verhalen vertéllen. Heel hard “Ik ben een Zwollenaar, een echte Zwollenaar” meezingen terwijl dat helemaal niet waar is en ik de tekst helemaal niet goed ken. Ik heb het net voor het schrijven van dit blog even opgezocht. Bijzonder stukje geschiedenis wel. Ik hoor regelmatig hoe namen van echtgenoten zoekraken. Hoe mevrouw een bekende op de gang hoort praten,…
-
Boekliefhebber? Hier wil je wonen
Ik ben niet gelovig maar ik ga in Zwolle heel graag naar de kerk. Ga er altijd even kijken, ook als er niets is wat ik zoek. Als ik tot rust wil komen, inspiratie op wil doen en nieuwe wegen in wil slaan. In het hart van de stad vind je daar namelijk de een na mooiste boekhandel van Nederland, gevestigd in de Broerenkerk. Het ruikt er naar vers bedrukt papier. Elke keer als ik er binnenkom dan hoor ik de bladzijdes zachtjes fluisteren. De opwinding van nieuwe werelden schreeuwt mij tegemoet. Er liggen honderden verhalen en er ligt heel erg veel papier. In het pand uit 1512 liggen bestsellers.…
-
5 redenen waarom ik stopte met schrijven buiten werktijd, maar nu toch weer ga beginnen
Jarenlang had ik een blog waar ik elke twee weken een tekst voor schreef. Daar vond je berichten met titels als ‘Onze wc was roze, en ik was het excuus’, ‘In Zwolle overleed een straatmuzikant’ en ‘Spraakverwarring’. Er gebeurde nogal wat in mijn leven zullen we maar zeggen. Vervolgens werd ik fulltime tekstschrijver. Verruilde ik mijn bijbaantje voor heel veel reistijd, tikte ik dagelijks teksten voor andere mensen en wilde ik in mijn vrije tijd ook heel graag sporten. Even geen beeldscherm zien. De deur uit. Vrijwilligerswerk doen. Dan moet je keuzes maken. Dus besloot ik mijn blog vaarwel te zeggen – te laten verwateren, niet meer op te pakken,…