Persoonlijk

Het is toch een gewoonte, daar wil je niks aan doen

Drie weken. Al minstens drie weken ben ik aan het bedenken wat het onderwerp van deze maand zou moeten zijn, maar ik heb het nog niet gevonden jongens. Echt niet. Ik ben zo’n schrijver die weet dat ze een blog gaat schrijven, zichzelf een dag voor de deadline een gezonde schop onder haar kont geeft en hoopt op een ingeving.

Die nooit komt.

Die dan vervolgens na gaat denken, een idee even laat borrelen (of bruisen als het een goede is) en dan denkt ‘ahaaaa, dit moet het zijn!’. Maar dat moment is deze maand nog niet gekomen.

Laat ik mijn gewoonte – want dat is het – om elke maand een blog te schrijven nu dan even schieten? Nee. Dat zou Susan Smit of Harry Mulisch ook niet doen. Denk ik. Ik schrijf al jaren dit blog en hoewel de frequentie nogal heeft gewisseld, vind ik het belangrijk om dit wel te blijven doen. Om te blijven nadenken over onderwerpen, thema’s maar belangrijker nog; om mijn gedachten op papier te krijgen zonder keiharde deadline, specifieke doelgroep of beoogde reactie.

Dagelijks krijg ik reacties op mijn schrijfwerk, en ook hier kan dat gebeuren, het is alleen geen vast onderdeel van het bijhouden van het blog.

Ik zou dan ook een hele slechte bekende Nederlander zijn. Dan zou ik ook in mijn spreken op mijn woorden moeten letten. En laat dat nou niet mijn sterkste punt zijn. Het interpreteren van woorden gaat namelijk zó snel mis. Dingen als context, intonatie en mimiek spelen zo’n belangrijke rol dat ze vaak wegvallen. In interactie, maar zelfs ook op schrift. Op het moment dat je bijvoorbeeld citaten in nieuwsberichten leest, zie je dat regelmatig terug. Je weet niet wat het grotere verhaal was, je ziet soms wat je er in wílt lezen.

Nee, laat mij dan hier maar een beetje mijmeren over taal. Over woorden en verhalen. Nadenken over dingen waar jij misschien ook iets aan kan (of kunt, zie daar gaan we alweer, dat mag beide alleen is het eerste informeler) hebben. Verhalen van anderen en daarmee een heel heel heel klein beetje en tussen de regels door ook die van mij.

Volgende maand weer tijd voor een taaltip? Een grappig boek? Een verhaal over het laatste boek dat ik las? Dat zou nu het boek Penoze Hugo zijn, maar dat is in december vast een andere.

Atomic habits van James Clear?

Het is toch een gewoonte.

Reacties uitgeschakeld voor Het is toch een gewoonte, daar wil je niks aan doen