Wie schrijft die blijft is een illusie

Wie schrijft die blijft, dat zeggen ze wel eens. Ik weet nog altijd niet precies wat ‘ze’ ermee bedoelen en wie ‘ze’ dan eigenlijk zijn. Heel eerlijk? Ik dacht dat het er alleen maar mee te maken had dat je iets achterlaat na je dood. Dat er nog een stukje van jouw hersenspinsels, jouw gedachtenkronkels en jouw recepten -als je zou kunnen koken, deze is in mijn geval puur hypothetisch- achterblijft.

Wie schrijft die blijft. Een fijne gedachte, die heel optimistisch kan klinken. Dat je er nog een heel klein beetje bent in boekjes waarvan je de ezelsoren hebt omgeslagen -puur hypothetisch, ik huil al bij de gedachte-, in je blogs (hallo!) en de losse krabbeltjes in notitieboekjes door.

Dat blijkt dus niet perse de definitie te zijn hè. Ik zocht de oorsprong voor je op.

Het blijkt in eerste instantie helemaal niks met romantische verhalen te maken hebben. Niks met mijmeren over het leven of terugbladeren in de gedachten van een ander. Wie schrijft, die blijft houdt in oorsprong in dat je dingen minder snel vergeet als je ze opschrijft. Niet heel liefdevol, wel heel handig.

Waar je dan precies blijft weet ik niet zeker, maar ik stel mij zo voor dat de zon er zachtjes onder gaat, dat de wind heel voorzichtig tegen je linkeroorlel tikt en dat je dát dan heel lang blijft onthouden.